Rozsyłanie zaproszeń ślubnych posiada długą tradycję, którą trzeba liczyć już od Średniowiecza. Bezdyskusyjny jest fakt, że ogromna część ludzi wówczas żyjących była niepiśmienna, stąd też pisane zaproszenia ślubne były przywilejem klas panujących.
Niewykształconych mieszkańców zwykle powiadamiano ustnie przez gońców i heroldów. W ludowych obyczajach panna młoda zapraszała na ślub i wesele bezpośrednio. Długoletni monopol arystokracji w spisywaniu zaproszeń ślubnych sprawił, że do dziś istnieją pewne sztywne reguły ich spisywania.

Jak wiadomo język francuski przez długie wieki (w zasadzie od Ludwika XIV) był językiem klas wyższych. Arystokracja ówczesnego świata posługiwała się nim biegle, tak jak kiedyś językiem łacińskim. Francuski wniknął do wielu dziedzin życia, w tym do dyplomacji i sztuki epistolarnej. Stąd niedziwne jest, że do dziś na zaproszeniu na ślub kaligrafuje się na końcu skrót: R. S. V. P.. Najczęściej ludzie nie wiedzą, cóż ten skrót znaczy i z jakiego powodu się go tam zapisuje. Wszystkim dociekliwym wyjaśniam: oznacza on francuski zwrot „respondez s’il vous plait”, czyli „proszę odpowiedzieć”. Po nim trzeba zamieścić dane kontaktowe, których zaproszona osoba może użyć, by potwierdzić lub odrzucić zaproszenie.

Obok uwzględniania tradycyjnego skrótu, należy zaproszenia na ślub formułować w trzeciej osobie (to znaczy np. „Zaprasza się”). Często jednak porzuca się tę zasadę, używając mniej formalne formy pierwszoosobowe („Serdecznie zapraszamy” itp.). Do ogólnie przyjętych norm zaliczamy również odpowiednie wyprzedzenie – zaproszenia na ślub należy dostarczyć na 2-3 miesiące przed jego terminem. Należy nie zapomnieć również o poprawnej gramatyce, ortografii i długości informacji. Dobra karta z tekstem musi być nie za długa i rzeczowa. W kwestii estetyki od lat istnieje moda, by stworzenie jej powierzać studiom artystycznym. W ten sposób każde zaproszenie na ślub stanie się niepowtarzalnym dziełem sztuki.